Mensen en hun problemen in onderzoek: De zwakkeren en ouderen blijven onderbelicht

Samenvatting

Het woord ‘onderzoek’ oefent een magische aantrekkingskracht uit op politici. Terwijl onderzoek soms heel onnauwkeurig is. Dit is
ten nadele van de zwakkeren in de samenleving.
Even terug naar vijftig jaar geleden. Een man klimt op een trapje met drie treden en opent het deurtje van een
thermometerhut, zo’n klein wit hutje met jaloezieachtige wanden, meestal geplaatst op een tamelijk open vlakte. Er is een
klein ventilatortje in de hut, zodat de lucht erin niet stil komt te staan en daardoor opwarmt, maar juist steeds van buitenaf
wordt ververst. Want om de echte luchttemperatuur te meten is er grote zorgvuldigheid nodig. Zo mag er geen zonnestraling
op de thermometer vallen, vandaar dat hutje, en vandaar ook de witte wanden, anders wordt niet de temperatuur van de
lucht maar die van het glas gemeten. De man leest de temperatuur af. Niet tot op een graad nauwkeurig maar tot op één
tiende van een graad. Vervolgens schrijft hij het op in zijn boek, evenals de waarnemingen van wind, wolken enzovoorts. Deze
man had een specifiek beroep, dat van waarnemer. Een uur later komt hij terug en herhaalt alles. Dat gebeurde dag en nacht
door. Hij vergelijkt de waarneming met de vorige om te zien of er geen vreemde sprong in voorkomt. Later checkt een
meteoroloog dit nog eens op een weerkaart. Bij een afwijking stelt hij zich de vraag: Vriest het nu echt zo hard in Zuid Limburg
of is de thermometer defect. Zo‘n station werd bemand door minstens vier mensen. Er waren (en zijn nog) duizenden van
dergelijke waarnemingstations over de gehele wereld tot dichtbij de Noordpool toe. Zij werden bemand door minstens vier
mensen. Via snelle verbindingen (toen nog de telex) werden de gegevens verzameld en verspreid om een totaalbeeld van het
weer te maken. Er waren in dit vak toen nog grote lacunes, want op de oceanen waren weinig waarnemingen. Daardoor kon
het voorkomen dat een tornado of stormdepressie te laat werd waargenomen.