De handelwijze bij acute levensbedreigende verstikking bij geriatrische en verpleeghuispatie¨nten

Samenvatting

In de praktijk en in de literatuur bestaat
veel verwarring over de gewenste handelwijze bij verstikking. Door middel van een enqueˆte onder verpleeghuisartsen (N=130), klinisch geriaters (N=130)
en artsen in opleiding voor deze specialismen (N=215)
werd gepoogd meer inzicht te verkrijgen in het voorkomen, de handelwijze en het competentiegevoel van artsen bij een acute dreigende verstikking in voedsel bij klinisch
geriatrische en verpleeghuispatie¨nten. Ook werd geı¨nventariseerd in hoeverre afdelingen en artsen voorbereid zijn op verstikking.
Door ongeveer e´e´n op de drie aangeschreven werd
gerespondeerd. Meer dan de helft van de respondenten
had de afgelopen vijf jaar tenminste e´e´n maal een acute
dreigende verstikking meegemaakt.
Bij de gerapporteerde casus (N = 72) was het overlijdenspercentage 31%. Bij de meerderheid van de patie¨nten die overleden waren, was de Heimlich-methode niet
toegepast. Artsen die langer geleden een reanimatiescholing gevolgd hadden voelden zich even competent om te
handelen als artsen die recent een reanimatiescholing
hadden gevolgd. Bij verreweg de meeste respondenten
was geen richtlijn of protocol ‘acute dreigende verstikking door corpora aliena’ op de afdeling aanwezig.

Verpleeghuisafdelingen en afdelingen klinische geriatrie bleken op een aantal gebieden niet goed voorbereid op verstikking bij ouderen. Ondanks methodologische
beperkingen van deze studie, wordt duidelijk dat begripsverheldering, richtlijnontwikkeling en -implementatie zeer wenselijk is.